Tot het bittere einde! - Die Toten Hosen in Basel

Niets duurt eeuwig: Campino & Co. zijn niet meer de anarchistische punks van vroeger. De ooit ongebreidelde band heeft zichzelf steeds meer regels opgelegd. Vroeger begon een concert zelden nuchter, maar alcohol voor het optreden werd al lang afgekeurd. Alles wat hun succes in gevaar zou kunnen brengen, is verboden en hoewel hun huidige tour een beetje teruggrijpt naar de goede oude tijd en de punkhouding een beetje dubieus lijkt, blijf de dode broek levende legendes. Nu de Toten Hosen op een jubileumtournee zijn met titels uit drie decennia bandgeschiedenis, is het grote publiek in de St. Jakobshalle in Basel geboeid. Na dertig jaar punkcarrière speelden de Toten Hosen dinsdag voor het eerst in Basel als onderdeel van de "Der Krach der Republik - Tour". Frontman Campino trapte twee uur lang niet op de rem en vond meteen de aansluiting met het publiek.

Als voorprogramma stond de Zweedse alternatieve rockband Koninklijke Republiek met aan het begin. Zanger Adam Grahn, gitarist Hannes Irengard, bassist Jonas Almén en drummer Per Andreasson hebben sinds hun eerste album "We Are The Royal" een behoorlijke schare fans en zijn een absolute liveband, ze haalden in ieder geval de Hosen-fans met hun punk rockmuziek op bedrijfstemperatuur brengen. Het optreden zelf was wat kort, maar zo gaat dat als je als openingsact op het podium staat. Nadat Royal Republic het podium had vrijgemaakt, was er een vrij korte pauze voor conversie, waarvan het einde grafisch werd weergegeven door het skelet van de keizerlijke adelaar, dat langzaam naar beneden op het scherm werd geprojecteerd en na ruim 30 minuten gingen eindelijk de lichten uit uit en de dode broek betrad het podium. De show van de Düsseldorfse helden begon met het intro "Drie kruizen (dat we hier zijn)" en de verplichte processie van de "Tot het bittere einde"-logo's naar het plafond van de zaal.

Die Toten Hosen - Altes Fieber [18.12.2012, live in St. Jakobshalle, CH-Basel]

De St. Jakobshalle was volledig uitverkocht toen de iconen van de Duitse punk om negen uur het podium bestormden. Dertig jaar in het vak en een beetje moe, bewezen ze dat vanaf de eerste noot van de opener "Ballast der Republik", het titelnummer van hun huidige cd. Het logo hiervoor is een mengeling van de federale adelaar en hamer en kompas, het wapen van de ter ziele gegane arbeiders- en boerenstaat van de DDR. De rol van broeken in de Duitse muziekgeschiedenis kan nauwelijks treffender worden gesymboliseerd. Amper vijf minuten nadat de vijf muzikanten het podium betreden, zongen zo'n 9000 mensen mee in de uitverkochte zaal. Velen in de overvolle rijen gingen nooit zitten: ze zongen, ze brulden, ze strekten hun armen uit, ze stampten. Niet alleen muzikaal was de band in topvorm, ook de gigantische multimediashow op de enorme LED-schermen achter de band zorgde voor kippenvel.

Dagen als deze - Die Toten Hosen

Het was bijna een half uur na aanvang van het concert toen zanger Campino de aanwezigen voor het eerst begroette bij een concert van Toten Hosen. Het kunnen er niet veel zijn geweest die deze groeten hebben ontvangen: de show van de Düsseldorfse punkrockband, die dit jaar zijn 9000e verjaardag viert, was een thuiswedstrijd, een triomftocht. Campino en zijn band gaven het grootste punkfeest van het jaar voor 9000 fans, oh wat, voor 50 maatjes in de uitverkochte St. Jakobshalle. Zelfs op 10-jarige leeftijd is Campino nog steeds een begenadigd entertainer. Een energieke punkdirigent die met zijn pink zijn menselijke koren onder controle heeft, die vaderlijk de uitgemergelde menigte op de eerste rij van drank voorziet en zelf het water over zijn blote bovenlichaam giet. Zo heb ik ervaren hoe Campino in de jaren negentig op de lat van de podiumconstructie aan de Gurten klom en nog steeds zong. Een andere keer nam de band zo'n XNUMX minuten later afscheid van het podium en stond weer te rocken in de schijnwerpers van een heel ander deel van de zaal, te midden van rijen fans. En dat is precies wat belangrijk is voor de Toten Hosen: dicht bij de fans staan.

Kerst met de dode broek. Woon in Bazel.

Ik was een beetje verrast dat ze begonnen met een van de beste nummers op het nieuwe album - "Altes Fieber" - een heel sterk stuk dat recht uit mijn hart spreekt. Maar zo is het met veel van de liedjes van Toten Hosen, je herkent jezelf... De eerste grote verrassing voor mij kwam toen ik de cover zag van "Schrei nach Liebe", waarvan het origineel, zoals bekend, afkomstig is van de voormalige rivalen "Die Ärzte", uit de eigenlijke tekstpassage "Between disturbing force and the Onkelz is a aaibare rock-LP" zong Campino "Between disturbing force and Bushido". Voor zover ik weet zingen de doktoren nu het lied met deze of een soortgelijke bewoording, ik vond het in ieder geval goed dat deze tekstregel wat actualiteit in het lied ademde in plaats van nog steeds te bespringen op het verleden van de Frankfurt Onkelz .

Meester Campino en zijn trouwe metgezellen Breiti, Andi, Kuddel en Vom gooiden deze avond hits rond, "Love Song", "Bonnie & Clyde" of "Here Today, Tomorrow There" gekaapt door Hannes Wader, door "Alex" en niet te vergeten "Alles voor de liefde" en "Dagen als deze". Met "Hang on Sloopy", "The Little Drummer Boy" en "You'll Never Walk Alone" speelden de Hosen die avond ook nog een paar covers. Voor het podium werden fakkels gebrand en veel mensen zwaaiden keer op keer met de vlag met het skelet van de federale adelaar. De revolutionairen van de jaren tachtig, die onvermoeibaar zongen tegen sociale conventies en rechts geweld, die in de jaren negentig muteerden tot gewone muziek, zijn vandaag actueler dan ooit. Soms pure punkrock, soms versnelde hardrock, soms een ruige sixtiesbeat, die de band de zaal in pompte. Frontman Campino beperkte zich tot korte overgangen en vocale en fysieke inspanning, de rest van de band tot het heerlijk uitblaffen van de nummers en het publiek bleek door en door lyrisch.

DTH @bazel

Twee uur lang raasde Campino over het podium alsof er geen morgen was. Waar andere bands moeizaam drie toegiften verslijten, gooiden de Hosen maar liefst drie toegiften weg, goed voor een derde van het concert. Ook nadat ze met "Schöne Gruss, Auf Wiederseh'n" eigenlijk duidelijk hadden aangegeven dat er niets meer van over is, blijft het publiek onvermoeibaar juichen tot ze weer terugkomen voor "Paradise". Campino haalt een twaalfjarige jongen het podium op en laat hem meezingen. Net als bij het familieconcert. Maar wanneer een band die zo'n duidelijke boodschap van tolerantie en vrijheid vertegenwoordigt, een massaverschijnsel wordt, kan men alleen maar dankbaar zijn dat de dingen gaan zoals ze gaan. Gelukkig doen ze het grotendeels zonder de liedjes, die meer aan hits doen denken dan aan rockmuziek, pas helemaal aan het einde, als bijna alle glorie voorbij is, komt de onuitsprekelijke "Ten Little Jägermeister" en wordt er koortsachtig toegejuicht.

setlist:

1. Ballast van de republiek
2. Oude koorts
3. uitwedstrijd
4. Je leeft maar één keer (vroeger)
5. Dat is allemaal gebeurd
6. Madelaine (uit Lüdenscheid)
7. Vandaag hier, morgen daar (Hannes Wader Cover)
8. Hang On Sloopy (The McCoys-cover)
9. Bonnie en Clyde
10. Call Of The Wild
11. Dat is het moment
12. Nooit akkoord gaan
13. Europa
14. Weer geduwd
15. Schreeuw om liefde (The Doctors Cover)
16. Liefdeslied
17. Sta op als je op de grond bent
18. Alles gaat voorbij
19. Hier komt Alex
20. Doe een Wens
21. Dagen zoals deze

Nog:

22. Buiten de deur
23. Jammer hoe kan dit gebeuren?
24. Allemaal uit liefde
25. vrienden

Encore 2:

26. The Little Drummer Boy (cover The Von Trapp Family Singers)
27. Toch, nog steeds, nog steeds
28. Al deze jaren
29. Gegroet, tot ziens

Encore 3:

30. Paradies
31. tien klein
32. You'll Never Walk Alone (cover Gerry & The Pacemakers)

DIE TOTEN HOSEN live in Basel 18.12.2013/XNUMX/XNUMX door THE GRAVEYARD SCENE

Dit alles met een repertoire van 15 albums. De mix van oude en nieuwe nummers werd zeer goed ontvangen door het publiek, het optreden zelf was van begin tot eind geweldige bioscoop en tot en met het devoot gevierde Liverpool-heiligdom "You'll Never Walk Alone". De setlist bevatte alles van heel oud tot helemaal nieuw en van wilde tot romantische liedjes. Een perfecte mix van goed verteerbare dingen. De nieuwe nummers mogen wat softer, de teksten dieper en de gitaarriffs wat gevarieerder - op het podium stralen de punkrockers pure energie uit, spelen hun nummers zoals gewoonlijk sneller dan op de plaat en Campino raast als tien over het podium. jaren geleden, twintig jaar geleden, maar bijna, want ik herinner me concerten van vroeger waar Campino wat meer power liet zien. Of dat nu aan zijn leeftijd ligt of aan het feit dat hij de hele dag moest watertrappelen en meedeed aan een knäckebrödproef laat ik open, Campino is immers geen twintig meer en deed niets af aan de uitstraling van de broek op geen enkele manier. Hieronder een kleine opsomming van de zojuist genoemde activiteiten. Op dagen als deze... wanneer een van de beste live bands ooit samenkomt voor een intens en zweterig feest... wens je oneindigheid.

Die Toten Hosen // Bazel

[rwp-review id=»0″]