Creatures of the Night: de KISS 40th Anniversary World Tour in Zürich

Een basisschoolleraar genaamd Demon en een taxichauffeur genaamd Starchild, samen met Spaceman en Catman, zwerven al 40 jaar over de podia van de wereld. Demon, Starchild, Spaceman en Catman zijn niet de nieuwste superhelden van Marvel, maar rocksterren - en degenen met de beroemdste make-up in de muziekgeschiedenis. Vuurfonteinen, bliksemschichten, lasers, stroboscopische flitsen, nepbloed en confetti: als Kiss optreedt, wordt alles gebruikt wat de entertainmentwinkel te bieden heeft. Dat gold ook voor de jubileumshow afgelopen woensdag 10 juni, en de gemaskerde band gaf hun heerlijk anachronistische show in het Hallenstadion van Zürich.

Tot voor kort had ik nooit durven dromen dat ik Kiss weer zou zien. Je zou Kiss een keer in je leven moeten zien, al was het maar voor de geweldige show en dat was het dan 2010 de reden dat ik destijds een mannenevenement bijwoonde. Kiss, ik kende ze al van jongs af aan, maar eigenlijk waren het altijd alleen maar de posters en patches van de anderen, persoonlijk bleef ik bij Black Sabbath, Jimy Hendrix, AC/DC en punkrock. Dat waren de dagen dat je moest kiezen tussen bands, tussen muziekstijlen, tussen levenshouding en imago. Kiss, het waren de verzonnen heren in leggings, het waren de poseurs en als ik eerlijk ben ben ik nooit veel verder in deze band gekomen dan "Detroit Rock City", "I was made for loved you" en "Lick it up" ». Maar nu ben ik teruggebracht naar het Hallenstadion en vooraan staat echt en waar Kiss, een stem kondigt de Best Agers in hun komische kostuums aan als de heetste band ter wereld. Al voor het concert kon je talloze Kiss-T-shirts onderscheiden en verschillende mensen tussen de vijf en tachtig jaar beschilderd met een kus erop.

Een Kiss concert is altijd een optocht van fans. Sommige mensen hadden woensdag voor het Hallenstadion de letters K, I, S en S op hun ontblote torso geschilderd. Anderen, van wie de jongste naar schatting vijf jaar oud was, droegen dezelfde gezichten als hun idolen. Tientallen Spacemans en Catmans stonden daar en in het geval van verliefde stellen kon het zelfs gebeuren dat Starchild Demon diep kuste. Maar er was ook een tijd in de meer dan 2014-jarige carrière van Kiss dat de vier personages van de band niet langer fantastische rock-'n-roll-wezens wilden zijn. Het was de tijd in de jaren negentig dat ze hun make-upmaskers afdeden, een "MTV Unplugged"-concert speelden en met deze ontmaskering in het kort alles onthulden wat hun band tot een wereldwijd merk maakte. Een wereldwijd merk dat in het najaar van 100 werd opgenomen in de Rock'n'Roll Hall of Fame en waar naast talloze merchandise-items nu ook het indoor profvoetbalteam LA Kiss deel van uitmaakt. Ze hebben in hun carrière twintig studioalbums uitgebracht en meer dan XNUMX miljoen platen verkocht. Zij zijn de band met de meeste gouden platen in de US&A. Ze zijn wereldwijd nummer drie, achter de Beatles en de Rolling Stones.

Creatures of the Night: de KISS 40th Anniversary World Tour in Zürich

Als het zwarte gordijn met het vierletterige bandlogo valt, breekt woensdagavond de hel los. Laserflitsen flitsen door de zaal. Vlammenwerpers flikkeren verhit op het ritme. Voetzoekers ontploffen en glinsterende knallers sissen over het podium. Achter alle make-up kun je de leeftijd van de bandleden niet zien. Gene Simmons is 66 jaar oud, Paul Stanley is 63, de andere twee zijn in de vijftig. De ervaren muzikanten wankelen in gespeelde jeugdige uitbundigheid over het podium. Natuurlijk hoor je hoe ze vocaal worstelen met sommige stukken, vooral Paul Stanley. Je kunt de tekenen van ouderdom niet alleen vocaal horen, op het podium helpt een teleprompter bij mogelijke tekstfouten. Maar wat maakt het uit. Dat doet niets af aan de sfeer en het is vanaf het begin bombastisch! In deze uitbundige vuurmagie staan ​​de vier muzikanten met hun zwart-witte make-up horrorclowngezichten, in zwart leer, bezaaide fantasiekostuums met gevaarlijk hoge plateauzolen en hameren hun lied "Detroit Rock City" rond de oren van de ongeveer 7000 bezoekers.

Niets is begrijpelijker dan je te verkleden in gekke kostuums wanneer je op het punt staat het podium op te gaan voor een paar duizend mensen die op zoek zijn naar plezier. Kus regeert de zaal, het is alsof hun superkostuums hen superkrachten geven, en je kijkt met veel respect naar hun werk. Met regelmatige tussenpozen, als hij zijn projectie op de gigantische schermen kent, steekt Gene Simmons zijn beroemde tong uit, die nog niets van zijn lengte en elasticiteit lijkt te hebben verloren, rolt met zijn ogen, likt met een indrukwekkende speekselvloed aan de snaren van zijn gitaar, laat op een gegeven moment het klassieke, nooit begrepen en nooit uitgelegde kunstmatige bloed over zijn goed opgeblazen wangen stromen en terwijl hij zo weer het onverwoestbare zwart-witte monster uit de jaren zeventig is, dus altijd een tong- in-cheek gentleman op zijn best die de wereld geeft wat de wereld kennelijk verlangt: rockmuziek die feestmuziek wil zijn en daarom vooral onzin moet zijn. Van heerlijk anachronistisch entertainment tot zeer saaie hardrock. Maar zo is het: Kiss, dat betekent ook in 2015 entertainment, dat de heilige ernst en de heilige authenticiteit van de ordinaire rockheld met make-up ontmoet.

Creatures of the Night: de KISS 40th Anniversary World Tour in Zürich

Kus is een cultus. kus is feest Kiss zorgt anderhalf uur lang voor uitbundige verwondering. Ze spelen "Deuce" en "Psycho Circus". Het geluid is uitstekend, het volume enorm, het gebruik van vuurwerk van uitbundige proporties. Het imposante podium met haarscherpe LED-schermen, schijnwerpersbatterijen en hoogwerkers beslaat de gehele breedte van de zaal. Tijdens de heerlijk zelf-ironische bandhit "Do You Love Me" wordt het verhaal van deze rock'n'roll-instelling in fast forward motion op de videowall verteld: het begin in New York, de gouden jaren inclusief de grensverleggende pyroshows , de groupies en de privéjet met de Kiss-belettering en na de jaren zonder make-up gelukkig de weg terug naar de grote maskerade van het klassieke bandverleden. Kiss verandert het rockpodium in een kermis, compleet met spooktrein en rariteitenkabinet. Samen zetten ze een rock'n'roll-revue op de planken waar niets op is bespaard. Nou ja, een beetje misschien met de muziek. Het optreden van de Amerikaanse legendes is een lust voor het oog en de pyrotechnicus is eigenlijk het vijfde lid van de band.

In vergelijking met sommige collega's heeft Kiss een grote voorsprong. Kiss-songs zijn eigenlijk popsongs, ze staan ​​- om het bot te zeggen - dichter bij Abba dan bij Led Zeppelin. Zeker, de knapperige riffsongs zijn wat steviger, maar het sluw berekende effect is vrij gelijkaardig. En Kiss heeft wat ze doen helemaal onder controle, de fans in het Hallenstadion waren zeker dik tevreden. Voor zijn bassolo voor "God of Thunder" hangt Simmons, de man met de langste tong in rock 'n' roll, aan een instrument in de vorm van een slagersmes. Hij hamert kort en krachtig in de snaren. Hij kijkt grimmig in de verte in zijn kabuki-komische gezicht. En spuugt in de knalgroene koplampen, iedereen heeft erop gewacht, met nepbloed om zich heen. Beetje walgelijk, maar altijd goed ontvangen - evenals het kwispelen en de danspasjes van zijn handlanger Paul Stanley. Bij "I Love It Loud" zingt alles en op een gegeven moment tijdens "Love Gun" zweeft Paul Stanley zowaar boven de hoofden van het publiek richting het midden van de zaal, waar hij gewoon verder speelt op een voetstuk. Een beetje "Rocky Horror Show" met monsters om te knuffelen en muziek met veel beweging, vertrouwd en pakkend in zijn klassieke eenvoud.

Kiss - Rock and Roll all Nite - Zürich - 10.06.2015/XNUMX/XNUMX

Kiss biedt zichzelf en ons een mooie, zinloze avond aan en laat het niet alleen flitsen en misten, maar ook aritmisch knallen op het podium, ze rijden nog steeds met hun instrumenten op absurde hefplatforms om daar verder te musiceren, vonkenpracht schiet ze uit de gitaarhalzen, confetti dwarrelt in witte wervelingen op de mensen neer, stoten hete lucht bereiken je op hetzelfde moment dat je de vuursalvo's het podium op ziet schieten, de bierpul trilt van de bas, charmeur Paul Stanley op de gitaar gooit elke seconde plectrums in de menigte. De stemming die Kiss verspreidt is zo goed dat zelfs je eigen onderopleiding geen probleem wordt. Het is altijd makkelijk om op de liedjes af te stemmen en iets te roepen over feest, rock'n'roll en liefde. Een geweldige avond om nog lang te herinneren. Zeker, Zürich heeft "de beste fans" of in ieder geval "de luidste", en natuurlijk is de Kiss-showmachine zowel geolied als routineus, maar het is nog steeds buitengewoon vermakelijk. De moeder aller poser-rockbands is al 40 jaar een van de meest populaire livebands ter wereld en terecht, want Kiss doet er alles aan om de meest loyale fanbase in de showbusiness "The Kiss Army", die geeft ze ups en downs tot vandaag, om te bieden wat ze verdienen: «Je wilde het beste, je hebt het beste. De heetste band ter wereld!»

setlist:

1. Intro: Goede Tijden Slechte Tijden (Led Zeppelin Song)
2. Detroit Rock City
3. drommel
4. Psycho Circus
5. Wezens van de nacht
6. Ik hou er van luid
7. War Machine (Gene spuugt vuur)
8. Hou je van mij
9. Hel of Hallelujah
10. Ik bel Dr. Love
11. Lick It Up (met «Won't Get Fooled Again»)
12. Bass Solo (Gene spuugt bloed en vliegen)
13. God van de donder
14. Koude gin
15. Love Gun (Paul vliegt naar de menigte)
16. Black Diamond

Toegift:

17. Schreeuw het uit
18. Ik ben gemaakt om van jou te houden
19. De hele nacht rock-'n-roll
20. God gaf je rock'n'roll II

[rwp-review id=»0″]