Uit de hel kwam het! Twins of Evil Tour 2012 feat. Marilyn Manson en Rob Zombie

Met of zonder make-up op hun gezicht, Marilyn Manson en Rob Zombie hebben één ding gemeen: beide heren houden van provoceren en provoceren volop. Elk van de twee namen wekt al de drang om met termen als "legende", "titanium" of "superster" te gaan strooien. De "King of Provocation" Manson en de "Master of Horror" Zombie werken samen voor een gezamenlijke wereldtournee vol horror. Ze bundelden hun krachten en toerden door Europa als de "Twins of Evil", stopten ook voor een concert in Basel en trokken een zeer divers publiek naar de St. Jakobshalle. Na het zien van Rob Zombie vorig jaar had gezien in Lausanne in de vrij kleine winkel «Les Docks», kreeg ik eindelijk de kans om een ​​van zijn grote shows mee te maken. Ik hou van zombie vanwege zijn horror-roots en genre-flair en gelukkig speelt Rob Zombie de hoofdrol in deze «Twins of Evil Tour»!

Nadat de twee hun laatste optredens in Franstalig Zwitserland hadden - Rob Zombie vorig jaar in Lausanne en Marilyn Manson op het Festi Neuch in Neuchâtel - zijn ze nu naar Duitstalig Zwitserland gekomen. Voor mij is Manson een soort evolutie van Alice Cooper. Enige tijd geleden perfectioneerde Marilyn wat Alice had gepresenteerd: polariseren met thema's die veel mensen choqueren, ook qua make-up, oftewel het uiterlijk. Maar kan een artiest die de hele tijd op MTV wordt gespeeld, nog echt verontwaardigd zijn? Niet naar mijn mening. De voormalige beschermeling van "Nine Inch Nails"-frontman Trent Reznor is de laatste tijd wat stiller. De laatste drie albums konden commercieel niet meer voortbouwen op het succes van hun voorgangers.

Na een wat ingehouden Metal DJ intermezzo als openingsact valt het doek en staat Marilyn Manson op het podium. "Hey, cruel world" van de huidige schijf en de oude klopper "Disposable Teens" vormen de prelude. Mensen gaan goed met elkaar om, het geluid is hard en beklemmend. «mOBSCENE» is het eerste hoogtepunt van de show. Na elk nummer wisselt meneer Manson van garderobe, het geheel is natuurlijk behoorlijk bizar en kapot, maar ook erg leuk. Naast enkele nieuwe nummers is er een mix van zijn hits, waarvan vooral "Coma White" opvalt, waarin kunstsneeuw van het plafond valt. «The Beautiful People» eindigt na een uur met confettiregen een geweldig goede show, licht en geluid op hun best en de frontpsycho was, ondanks eerdere vechtpartij in Zürich en beschadigd oor, blijkbaar in een goed humeur.

Marilyn Manson - Coma White @ St.Jakobshalle Bazel

Zijn show inspireerde me ook doordat alles perfect in scène was gezet. Het decorontwerp verandert net zo vaak als de acteurs zich omkleden. Het programma lijkt mij punt voor punt een programma af te werken. Zonder grote emoties te tonen of in contact te komen met de ooggetuigen van de show. Marilyn Manson stelde me vocaal teleur. Een topprestatie had ik niet verwacht, maar dat hij zo slecht zou zingen had ik ook niet verwacht, hij was waarschijnlijk schor ofzo en dat in Ricola Land. Wat echter opviel was dat het geluid in de St. Jakobshalle echt verdomd goed was, bij metal heeft alles de neiging om te versmelten tot een dreunende brij van geluid, niet zo bij de Twins of Evil.

setlist:

1. Inleiding: Suspiria
2. Hey wrede wereld...
3. Wegwerp tieners
4. Het liefdeslied
5. Geen reflectie
6. MOBSCENE
7. De Dope Show
8. Slow-motion
9. Rock is dood
10. Persoonlijke Jezus (cover van Depeche Mode)
11. Sweet Dreams (worden hiervan gemaakt) (Eurythmics Cover)
12. Coma Wit
13. Koning Dood 33°
14. Antichrist Superstar
15. De mooie mensen

Dat de ombouwfase meer dan 30 minuten in beslag nam, is gezien de hele podiumconstructie goed te begrijpen. Gedurende deze tijd bedekt een enorm gordijn het podium, dat is versierd met een zwart-witfoto van King Kong. Wat opvalt, is dat veel mensen er natuurlijk alleen zijn vanwege Marilyn Manson en zich na de show terugtrekken en de voorste rijen verlaten. Absoluut onbegrijpelijk voor mij, want de echte king of horror moet nog komen, maar des te beter voor ons en enkele andere kenners, die zo verder naar voren schuiven met Rob Zombie.

De zombie-intro begint rond 21 uur. Een gigantische robot staat op het podium, bassist Piggy D en met drummer Ginger Fish en gitarist John30 staan ​​ook twee ex-leden van Marilyn Manson op het podium met Rob Zombie, de band doet geleidelijk mee en als de eerste maten van de opener « Jesus Frankenstein » , de robot gaat open en meneer Zombie zelf klimt eruit. Voor het beste geluid klimt hij op een van de vele platforms en zingt mee met het lied - een cilinder op zijn hoofd, de bekende mechanische klauw op zijn arm, die hij herhaaldelijk naar het plafond van de hal strekt. Al mijn hoop dat hij de nacht zou redden, was op hem gevestigd. En ik werd niet teleurgesteld. Hij danst over het podium, baseert zijn show op "Jesus Frankenstein" en pikt het publiek op met "Superbeast". Dus na twee nummers lukt het hem wat zijn collega daarvoor tot het einde niet echt lukte.

Ik moet nogmaals vermelden dat het geluid zo goed is dat je er echt een goed humeur van krijgt. De riffs knallen op vol volume uit de PA en deze keer heeft goede Rob zijn hele show bij zich (vorig jaar was er in Lausanne alleen de afgeslankte versie, aangezien er nauwelijks genoeg ruimte zou zijn) en dat betekent een heleboel LED-schermen, pyro's, confetti, vuurkolommen en allerlei soorten robots, monsters en beestjes op het podium. De LED-schermen tonen visueel sequenties die goed passen bij de respectievelijke nummers, de hoofdzombie blijft als een derwisj over de planken dwarrelen of direct contact maken met de voorste rijen.

"Living dead girl" verschijnt relatief vroeg in de set, gevolgd door de oude White Zombie-klassieker "More human than human" - hits op de lopende band. En er is een nieuwe gimmick voor elk nummer - of het nu een robot is of een te grote duivelsgroet vanaf het podium. De drumsolo is echt goed bij dit geluid - de dubbele bas beukt in de maagstreek. In "Mars needs Women" rijdt Rob heen en weer op het podium in een monsterlijke maanmobiel en in "Sick Bubble-Gum" dansen grote kleurrijke ballonnen boven de hoofden van het publiek. Alles met een knipoog en nooit serieus bedoeld. Zombie en John5 rockten de plaats en vooral Rob draaide van de ene naar de andere kant. Tijdens een gitaarsolo maakt hij zelfs een tripje door de zaal. Na een extravagante gitaarsolo covert de groep "School's out" van Alice Cooper, Robs grote voorbeeld, en neemt dan afscheid van het podium. De fans staken hun hand uit met een lang en vooral luid "Zombie, Zombie!" Ze roepen echter een toegift. Maar na "Dragula" was het definitief voorbij.

Rob-zombie live

Na iets meer dan een uur was het optreden van Zombie voorbij en was ik rijker door weer een geweldige live-ervaring! De show van Rob Zombie als geheel was een dijk van een bioscoop, de man weet het publiek tevreden te houden. Bedankt Rob, je hebt me weer echt overtuigd! Laten we hopen dat Rob Zombie ons vanaf nu elke 1-2 jaar zal bezoeken! Het grootste manco van de avond was echter dat beide concerten eigenlijk veel te kort waren. Want met de vele nummers die beide bands hebben geschreven, was meer dan 80 minuten op zijn plaats geweest. Maar dat lijkt steeds vaker voor te komen bij Amerikaanse bands. Desalniettemin een uiterst waardevolle, zij het korte, concertavond.

setlist:

1. Intro: Zaagsel in het bloed / Sinners Inc.
2. Jezus Frankenstein
3. Superbeest
4. Maak kennis met de Creepers
5. Levende dode meisje
6. Meer mens dan mens (White Zombie Song)
7. Thema voor een boze rode planeet
8. Mars heeft vrouwen nodig

Drum Solo

9. Never Gonna Stop (The Red, Red Krovy)
10. Zieke kauwgom
11. Uitschot van de aarde
12. Heren van Salem
13. Thunder Kiss '65 (nummer van de witte zombie)

Gitaar solo

14. School is uit (Alice Cooper Cover)

Toegift:

15. Dragula

Na de show in Basel was er nog maar één concert in Bologna, Italië en toen was de tour voorbij, met 33 optredens in 10 landen, evenals dit kleine verslag en toepasselijk wil ik daarmee beginnen Sluit citaat aan het einde van de tour van de band. Laten we dit snel nog een keer doen!

Dus dat is alles, zoals een zekere Porky Pig zou zeggen aan het einde van een bepaalde reeks beroemde tekenfilms. De Twins of Evil-tour is ten einde. De touruitrusting wordt ingepakt, robots gaan terug naar de opslag, vermoeide en vermoeide zielen keren terug naar het comfort van hun bed. Er werden 10 landen bezocht en er werden 33 shows gespeeld. Elke stad verwelkomde de show met rauw gejuich en verkwikkende energie. Zelfs toen Rob zijn excuses aanbood aan het Birmingham UK-publiek voor zijn schorre stem, bleef het publiek voor Zombie roepen en verliet de show met een glimlach van oor tot oor.

Bedankt aan iedereen die naar buiten kwam; aan degenen die door landen vlogen, honderden kilometers over de weg reisden, nacht aan nacht naar buiten kwamen door sneeuwstormen en kou, wind en regen. Aan degenen die niet één of twee keer maar vele malen kwamen, aan de fans die elkaar ontmoetten tijdens meet & greets, of die voor en na shows rondhingen om gedag te zeggen.

Bedankt. Laten we dit snel nog een keer doen!

[rwp-review id=»0″]